अंधार

अंधार खेळत राहतो
उजेडाच्या तुकड्यांशी अन्
अस्तित्व विरलेल्या आकृत्या
सलगी करत राहतात उगीच
हरवलेल्या सावल्यांशी

पोकळीच्या गर्भात आस्थेचा कोंब
रुजण्याची धडपड करीत राहतो
सर्जनाची स्वप्ने पाहताना
आवरणात दडलेल्या आकांक्षा
सोलत राहतात स्वतःच स्वतःला
जगण्यावर घट्ट चिकटलेले
एकेक पापुद्रे उलगडताना
अपेक्षांचे अंश रुजत जातात
वेदनांच्या अनेक कळा घेऊन

भविष्याच्या धूसर पटलावर
कोरली जातात अनंत स्वप्ने
ज्यात मी असतो, माझे असतात;
पण आपले क्वचित दिसतात

चौकटींना गहिरे रंग भरताना
काहीतरी निसटतेच
माझा मी माझ्यापुरता उरतो
काळाच्या कपाळावरील
प्राक्तनाचे अध्याय शोधत
***